نقد و بررسی فیلم Antebellum

این شاید چندمین مرتبه باشد که شرکت فیلم‌سازی‌ای درجهت تبلیغ اثر خود و کشاندن مخاطب به سینما، از عنوان فیلم برو بیرون (Get Out) استفاده ابزاری می‌کند. Get Out به‌عنوان نماد تحول سینمای وحشت عصر مدرن شناخته می‌شود و فیلم‌سازان عصر حاضر هم سعی دارند همانند جردن پیل (Jordan Peele)، با کم‌ترین بودجه و داشتن فیلم‌نامه قوی و ایده محور، پیرو خط‌مشی پیل باشند. فیلم آنتبلوم (Antebellum) پیش از هر چیز تکیه بر عقاید پیل دارد و فیلم سعی می‌کند که بار دیگر مفهوم و ماهیت فیلم برو بیرون را به بیننده القا کند ولی متأسفانه خلأهایی در فیلم‌نامه وجود دارد که تلاش فیلم‌سازان اثر را در این فرایند نافرجام می‌گذارد. با بازی مگ همراه باشید.

فیلم Antebellum نخستین اثر سینمایی جرارد بوش (Gerard Bush) و کریستوفر رنتس (Christopher Renz) است که به علت گسترش ویروس کرونا به‌صورت نمایش خانگی منتشر شده است. داستان فیلم درباره زنی با نام ویکتوریا هنلی (با بازی جنل مونی)، نویسنده و فعال حقوق جامعه سیاه پوستان است که برای شرکت در یک کنفرانس مطبوعاتی به لوییزیانا سفر می‌کند. پس از پایان کنفرانس، ورونیکا تصمیم می‌گیرد که همراه با دوستانش به یک رستوران برود اما ناگهان در هنگام بازگشت، ورونیکا سوار یک اوبر اشتباهی شده و سپس توسط چند سفیدپوست به مکان تفریحی که یادبود دوران جنگ داخلی آمریکاست ربوده می‌شود. حالا وی در تلاش است که در میان جماعت نژادپرست و مجنون از منطقه کنترل شده بگریزد.

فیلم Antebellum ریشه در بازگویی کینه‌های نژادی و ایجاد پیوستگی دو مقطع زمانی را دارد. مخاطب در ابتدا گمان می‌کند که قصه ترسناک و دلهره‌آور فیلم در زمان قرن نوزدهم میلادی و در خلل جنگ داخلی آمریکا رخ می‌دهد ولی ناگهان سفری به زمان حال می‌زند و مخاطب درحالی‌که جذب فضای آغازین قصه شده، این‌گونه می‌پندارد که تمامی اتفاقات تنش‌زا آغازین فیلم، زاده ذهن یک نویسنده بوده است. فیلم عملاً در پرده دوم نگاهی خنثی به زندگی ورونیکا می‌پردازد. یک نویسنده و فعال حقوق سیاه پوستان که سعی بر متقاعدکردن عقاید سفیدپوستان دارد. فیلم Antebellum همانند Get Out به‌ندرت چهره‌ای مثبت و خوش از جامعه سفید پوستان نشان می‌دهد. همه سفیدپوستان در این فیلم بد و عجیب هستند و خود شخصیت ورونیکا هم چندان چشم دیدن افراد سفیدپوست را ندارد. از زنی که تمرینات کششی به ورونیکا آموزش و برخورد سردی از خود نشان می‌دهد و از سوی دیگر منشی هتل که به ورونیکا بی‌احترامی می‌کند. آدم‌های سفیدپوست فیلم Antebellum نمایی واضح و مشخص ندارند و این سیاه پوستان هستند که صحنه را تحت کنترل خود قرار می‌دهند، چیزی که در فیلم Get Out به‌وضوح دیده می‌شد که عقیده پیل موردپسند تعدادی از مخاطبان سینما در آن زمان قرار نگرفت.

Antebellum به‌عنوان یک فیلم ترسناک به مخاطب معرفی می‌شود که مخاطب به‌مرور آن المان‌های ترسناک را مشاهده نمی‌کند. فیلم ترسناک باید با فرم «پی‌رنگ اکتشاف» (Discovery Plot) پیش برود که در این اثر این پی‌رنگ وجود ندارد. لایه‌های «آغاز»، «اکتشاف»، «تأیید» و «مواجهه» از همان ابتدا در فیلم شکل نمی‌گیرد و مخاطب علت و معلول موقعیت‌های قصه و جایگاه شخصیت را متوجه نمی‌شود. شاید اصلی‌ترین سؤال پیرامون فیلم Antebellum این باشد که چرا شخصیت ورونیکا باید توسط این افراد شکار شود؟ برای چه سفید پوستان ظالم قصه دست به چنین اقدامی بزنند؟ برای نگه‌داشتن پارک و جذب توریست؟ برای چه و چرا؟ فیلم در پاسخ‌دادن چرایی‌ها می‌گریزد و شخصیت تنها می‌خواهد راهی فرار از این مکان پیدا کند. پرده اول با وجود فضاسازی خوب، پر از کدهای مجهول است. زن باردار می‌آید و ابراز می‌کند که ادین (همان ورونیکا) را می‌شناسند. گفتگویی بین آن دو صورت می‌گیرد که می‌تواند گذشته و هویت شخصیت را برای مخاطب شفاف سازد ولی هرگز این اتفاق رخ نمی‌دهد. گنگ و مجهول بودن جایگاه شخصیت ورونیکا و محیط قصه که مخاطب نمی‌داند آیا تطبیق دنیای واقعی بر دنیای خیالی است، تا زمان شروع پرده سوم مشخص نمی‌شود. فیلم چند لحظه شوکه کننده موفق دارد ولی کافی نیست و نکته دیگر فیلم‌سازان در قراردادن سایر المان‌ها و زیر ژانرها اعم از کمدی و درام نیز شکست می‌خورند.

بازی جونی مولی (Janelle Monae) تنها نکته برجسته فیلم Antebellumاست. البته در پرده اول و سوم بازی مولی بیشتر به چشم می‌خورد تا پرده دوم قصه. او توانسته در قالب یک زن ستم‌دیده و مصمم به خوبی ظاهر شود. بازی جونی مولی در نقش ایدن نسبت به ورونیکا بهتر از آب در آمده است. با اینکه در نهایت ایدن همان ورونیکا به مخاطب شناخته می‌شود ولی شخصیت‌پردازی ورونیکا که در پرده دوم نمایان می‌شود، خنثی و عاری از شخصیت‌پردازی درست است. بی‌شک پرده دوم که در ادبیات نمایشی به‌عنوان گره‌افکنی معضل‌های شخصیت است در فیلم آنتبلوم بسیار ضعیف نوشته و پیاده‌سازی شده است. بازیگران نامدار و بااستعدادی نقش‌های مکمل فیلم را بازی می‌کنند ولی محدودیت اعمال شده از سوی سناریو باعث می‌شود که درخشش جانا مالون (Jena Malone) و اریک لانگه (Eric Lange) را در فیلم نبینیم.

فیلم Antebellum دنباله معنوی ناقصِ فیلم Get Out است که تنها قصدش بازگویی مجدد معضل نژادپرستی درگذشته و تطبیق آن با زمان حال را دارد. فیلم گهگاهی ما را به این معضل گرفتار می‌کند که آیا ما هنوز در مقابل اقلیت‌های نژادی نژادپرست هستیم؟ تصوری غلط و تاحدودی توهین‌آمیز که از ذهن دو فیلم‌ساز اثر به مخاطب انتقال داده می‌شود. فیلم Antebellum هیچ برگه برنده‌ای به جز انتشار این پیام زننده و قرون وسطایی ندارد.