بررسی بازی Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin

عناوین کمی وجود دارند که بخشی از تاریخ بازی‌های ویدئویی را به قبل و بعد از خود تقسیم کنند ولی اولین قسمت از سری Final Fantasy بدون شک یکی از این دسته آثار است. زمانی که اسکوئر سافت در آستانه تعطیلی به دلیل عدم موفقیت تجاری قرار داشت، تیم کوچک این استودیو تصمیم گرفتند تا همۀ آن چه که دوست داشتند در یک بازی ویدئویی ببینند را در محصولی که تصور می‌کردند آخرین خروجی آن‌ها خواهد بود، در کنار هم قرار دهند و حتی برای نام‌گذاری آن از کلمه «نهایی» هم استفاده کردند. همین عنوان و موفقیت فوق‌العادۀ آن در 35 سال اخیر اسکوئر سافت را به یکی از بزرگترین ناشران بازی‌های ویدئویی، نه تنها در کشور ژاپن، بلکه در سراسر جهان تبدیل کرد که امروزه با ادغام با یکی از رقبا با نام Square Enix شناخته می‌شود. در این سال‌ها شاهد پورت و بازسازی‌های مختلفی از قسمت اول مجموعۀ فاینال فانتزی بوده‌ایم اما Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin قرائت کاملاً جدیدی از این اثر با ساختاری امروزی است که توسط استودیوی پرطرفدار Team Ninja در همکاری با اسکوئر انیکس ساخته شده است.

در ابتدای بررسی بهتر است هر چه سریعتر به سراغ بدترین بخش از Stranger of Paradise یعنی طراحی بصری آن برویم. به رسم معمول نسخه‌های مدرن سری فاینال فانتزی با شخصیت‌هایی زیبا‌ با اندامی جذاب طرف هستیم که از این بابت خردۀ چندانی به کار سازندگان نمی‌شود گرفت خصوصاً وقتی صدها قطعه لباس و سلاح مختلف برای تک تک شخصیت‌ها طراحی و در بازی گنجانده شده که اگر ویژگی‌ها مؤثر در گیم‌پلی این اجزا را در نظر نگیریم، امکان برگزاری یک شوی مُد جذاب با کمک قهرمانان تحت کنترل فراهم است. همین طراحی خوب به همراه انیمیشن‌های قابل قبول برای حرکات مربوط به مبارزه، باعث شده که کیفیت ضعیف طراحی محیطی بیش از پیش به چشم بیاید و چه از نظر کیفیت بافت‌ها و چه از نظر استفاده از رنگ‌ها واقعاً در سطح بسیار بدی به سر می‌برد به طوری که از این نظر حتی از چند محصول قبلی تیم نینجا، یعنی سری Nioh، هم شاهد ظاهر کهنه‌تری هستیم که با در نظر گرفتن اینکه اینجا با محیط‌های کوچکتر و بسته‌تری طرف هستیم و چند سالی هم از ساخت قسمت اول Nioh گذشته، طراحی محیطی Final Fantasy Origins ناامیدکننده‌تر هم می‌شود. از طرفی با وجود این سطح کیفی، تنها در صورت اجرا به صورت Performance Mode است که می‌توان به فریم بالاتر دسترسی پیدا کرد که این حالت رزولوشن را تا چیزی نزدیک به نسل ششم کنسول‌ها کاهش می‌دهد!

هسته اصلی داستان دقیقاً همان چیزی است که چند دهه پیش توسط ساکاگوچی و همراهان پی ریزی شده بود، گروهی از مبارزان توسط پادشاه Cornelia موظف می‌شوند تا چهار گوی بلوری جادوییِ از کار افتاده که کارکرد اصلی آن‌ها محافظت جهان است را دارند با انجام مجموعه مأموریت‌هایی خطرناک در نقاط مختلف، به حالت اول بازیابی کنند تا دنیا را شر نیروهای آشوب نجات دهند و از اینجا سبب قهرمانان داستان، Warriors of Light لقب می‌گیرند. تمامی این اسامی، القاب و اشیاء برای کسانی که نسخه‌های اولیۀ سری فاینال فانتزی را تجربه کرده‌اند کاملاً آشنا هستند و این پوستۀ ساده می‌توانست با رویکرد طراحی ظاهری و گیم‌پلی کار در تضادی وصف ناشدنی قرار گیرد اما تغییراتی اساسی و متأثر از اتمسفر امروزی حاکم بر ساخت بازی‌های ویدئویی روی این پیش زمینۀ ساده پیاده سازی شده تا اجزای مختلف کار به خوبی در کنار هم قرار گیرند.

مهمترین تفاوت برخورداری از نام و پیشینۀ مشخص برای تمامی شخصیت‌هاست که هر چند در نهایت یک شخصیت‌پردازی معمولی شامل حال آن‌ها شده ولی این مسئله کمک کرده تا مسئلۀ از دست دادن حافظه آن هم به صورتی پیش رونده و اشتیاق عجیب این شخصیت‌ها به نابود کردن Chaos وارد ساختار سادۀ روایت شود و فضایی کاملاً جدید را به وجود آورد. در ابتدای راه، داستان بیش از اندازه گیج‌کننده و مبهم پیش می‌رود، هر چند که از طریق توجه به برخی اسامی و در صورت آشنایی با نسخه اصلی می‌توان تعدادی از غافل‌گیری‌های داستانی را پیشاپیش حدس زد ولی این مبهم بودن بخش‌های ابتدایی اثر جذاب ثانویه‌ای دارد و مخاطب را در فضای ذهنی قهرمانانی که دچار فراموشی هستند قرار می‌دهد و اسرار برای شخصیت‌های داستانی و مخاطب به طور همزمان فاش می‌شوند. در مجموع با داستانی فوق‌العاده طرف نیستیم اما بعد از حرکت روایت با دندۀ سنگین در بخش‌های ابتدایی، وارد سر پایینی خوشایندی می‌شویم که با توجهِ بیشتر به جزئیات و آیتم‌های جانبی، می‌توان لذت بیشتری هم از آن برد اما شخصیت‌پردازی به طور کلی و به استثنای «جَک» در سطحی بسیار معمولی قرار دارد.

بزرگترین برگ برنده Stranger of Paradise بدون شک گیم‌پلی آن است که سازندگان تقریباً همه آن چه که در سری Nioh وجود دارد را به این عنوان منتقل کرده‌ و آن را با سیستم نقش آفرینی شناخته شدۀ نسخه‌های قدیمی فاینال فانتزی یعنی Job System ترکیب کرده‌اند که یکی از لذت‌بخش‌ترین ساختارهای اکشن/نقش‌آفرینی با آزادی عمل بسیار بالایی را پدید آورده است. ساختار مبارزات بازی کاملاً متأثر از ژانر مشهور به سولزلایک است اما از نظر سختی مانند ساخته‌های میازاکی یا سری Nioh برای تنبیه و شکنجۀ مخاطب طراحی نشده و نیاز نیست که بعد از هر بار مردن تلاش مضاعفی برای بازپس‌گیری داشته‌های خود به خرج دهید و تنها نیاز به بازیابی خطوط MP شخصیت‌ها دارید که چندان کار سختی نیست و البته وجود چند درجۀ سختی مختلف کمک کرده تا افراد بیشتری بتوانند از Final Fantasy Origin لذت ببرند ولی در ساده‌ترین حالت  هم بدون چالش نخواهد بود خصوصاً اینکه مبارزات در محیط‌های نسبتاً کوچک و با حضور چندین مبارز اتفاق می‌افتند که هر کدام حرکات ویژه با افکت‌های بصری بزرگ مختص به خود را دارند.

نزدیک به سی Job مختلف در کار گنجانده شده که به مرور در دسترس قرار می‌گیرند که هر کدام درخت توانایی‌های خاص خود را دارند و با شکست دادن دشمنان و بالا بردن لول هر جاب می‌توانید توانایی‌های تازه‌ای به لیست قدرت‌های خود اضافه کنید که برخی توانایی‌های مرتبط با سلاح‌ها بین کلاس‌هایی که از سلاح‌های یکسان استفاده می‌کنند، قابل به اشتراک گذاری هستند. در هر زمان می‌توانید دو جاب مختلف به صورت فعال داشته باشید که ترکیب آن‌ها با سلاح‌های مربوطه که ویژگی‌های جانبی کارآمدی را در اختیارتان قرار می‌دهند، شرایط ویژه‌ای برای آزمایش و خطا به ارمغان آورده که با تغییر چند سلاح یا جا به جا کردن جاب‌ها، می‌توانید جریان مبارزه‌های یکسان را به شکلی غیرمنتظره به طور کلی عوض کنید که ارزش تکرارپذیری بازی را بسیار بالا برده است. از طرفی در کنار اینکه نیروهای مقابل که متشکل از دشمنانِ مشهور تاریخ سری فاینال فانتزی هستند به هیچ عنوان به شما آسان نمی‌گیرند و رو به رو شدن با باس‌های اصلی لحظات نفس‌گیری را به وجود می‌آورند، هوش مصنوعی شخصیت‌های همراه هم به خوبی شما را در تمامی نقش‌هایی که بر شکست دشمنان در سر دارید به بهترین شکل یاری می‌کنند. لازم به ذکر است که امکان کوآپ سه نفره هم وجود دارد که جوایز بیشتری هم نسبت به حالت تک نفره در اختیارتان می‌گذارد.

گیم‌پلی البته بدون ایراد هم نیست و همان طور که در بررسی بصری Stranger of Paradise اشاره شد، با محیط‌های بسته و کوچکی طرف هستیم که گاهی با دوربین تداخل پیدا کرده و موجب می‌شود تا جریان مبارزه را گم کنید که با توجه به سختی نسبی بازی در مقایسه با ساختار معمول سری فاینال فانتزی، شکستی کلافه کننده را برایتان به همراه دارد. مشکل بزرگ دیگر، حجم قابل توجه آیتم‌هایی است که در اثر گشت و گذار در محیط و انجام مأموریت‌ها به دست می‌آوریم که مدیریت موجودی‌ها را کمی وقت‌گیر کرده و گزینۀ اتوماتیک به کار گرفتن بهترین ابزار موجود هم چندان کارآمد نیست چون صرفاً شخصیت‌ها را به قوی‌ترین زره‌ها و سلاح‌ها مجهز می‌کند که ممکن است با کلاس انتخابی هیچ سنخیتی نداشته باشد.

در مجموع Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin  از منظر گیم‌پلی یکی از بهترین و کامل‌ترین عناوین اکشن/نقش آفرینی موجود در بازار است که امکانات گسترده‌ای برای تجربه‌گرایی علاقه‌مندان را فراهم کرده اما از نظر ظاهری چندان چنگی به دل نمی‌زند که با انتظار همیشگی ما با از سری فاینال فانتزی در تضاد است هر چند داستانی که پله پله جذاب‌تر می‌شود به همراه موسیقی متنی که کل تاریخ این فرنچایز را برای مخاطب می‌نوازد کمک کرده تا ضعف‌های بصری بازی تا حدی قابل چشم‌پوشی باشد.