نقد و بررسی فیلم The Predator
حدود هشت سال از آخرین فیلم مجموعه اکشن و علمی – تخیلی Predator می‌گذرد. مجموعه‌ای که هر قسمتش توسط کارگردان‌های متفاوتی ساخته شد و هر کدام ستاره‌های مطرح مخصوص به خود را داشتند. این مجموعه تا به امروز فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشته و با اینکه هیچوقت به طور مطلوب، نتوانست توجه منتقدان را به خودش جلب کند؛ در سطح جهانی به شهرت زیادی دست یافت و این اواخر هم عده کثیری منتظر اکران جدیدترین فیلم مربوط به آن بودند. فیلمی که نه Predator 4 نام داشت و نه ستاره نمادین قسمت اولش یعنی آرنولد شوارتزنگر در آن به ایفای نقش می‌پرداخت. بلکه The Predator نام داشت، توسط کارگردان کاربلد و خوش سابقه شین بلک (کارگردان فیلم‌هایی معروفی مثل Iron Man 3 و Kiss Kiss Bang Bang) کارگردانی می‌شد و تیم بازیگرانش هم پر بود از ستارگان کوچک و بزرگی که انصافا در ایفای نقش‌هایشان سنگ تمام گذاشته‌اند و شاهد اجرای خوبی از سوی تیم هنرپیشگان درون فیلم هستیم. فیلم The Predator نه یک ریبوت کامل به حساب می‌آید و نه می‌توان آن را دنباله مستقیمی بر فیلم‌های قبلی مجموعه دانست. بلکه بنا بر تعریف کارگردان فیلم یعنی شین بلک، پروژه جدیدی از سری غارتگر محسوب می‌شود که در همان دنیای مشترک مجموعه‌های Alien و Predator جریان دارد. از همین جهت در طول فیلم شاهد ارجاعاتی به اتفاقات فیلم‌های قبلی مجموعه هستیم که طرفداران قدیمی آن می‌توانند به خوبی آن‌ها را یاداوری کنند. در ادامه مطلب با ما در بازی‌مگ همراه باشید تا به بررسی فیلم The Predator به کارگردانی شین بلک بپردازیم.
مجموعه غارتگر فرصت این را پیدا کرده بود که با The Predator باری دیگر محبوبیت جهانی‌اش را پیدا کند اما متاسفانه این اتفاق نیفتاد.
انصافا آرنولد شوارتزنگر حق داشت که پس از مطالعه فیلمنامه The Predator، پیشنهاد بازی در این فیلم را رد کند. زیرا به نظر او فیلمنامه از جذابیت کافی برخوردار نبوده و شرط بازگشتش به فیلم این بوده که نویسندگان اثر، فیلمنامه را مجددا بازنویسی کنند. مهم‌ترین و قابل توجه‌ترین ایرادات فیلم The Predator از فیلمنامه آن نشات می‌گیرند. شین بلک می‌بایست در فیلمی که اکثر طرفداران آن را اشتباها به عنوان ریبوت مجموعه به حساب می‌آوردند، داستانی حماسی‌تر و متفاوت‌تر را روایت می‌کرد. داستانی که مثل همیشه در آن یک شکارچی بسیار قدرتمند فضایی از ناکجا آباد ظاهر نشود و در طول فیلم تنها سیر طولانی مدت مبارزه‌هایش با سربازان نظامی را مشاهده نکنیم. یا حداقل در روایت همین داستان کلیشه‌ای، روند هیجانی‌تر و غیرقابل پیش‌بینی‌تری را پیش می‌گرفت و تجربه‌ای جدید را برای طرفداران مجموعه رقم می‌زد. داستان فیلم The Predator همانطور که احتمالا حدس زده‌اید، راجع به یک شکارچی فضایی است که در این مجموعه به نام غارتگر معرفی می‌شود. غارتگری که یک شب وارد زمین می‌شود و یک تیم از سربازان نظامی مستقر در جنگل‌های جنوب جورجیا را از بین می‌برد و تنها اسنایپر تیم که کویین مک‌کنا نام دارد (با بازی بسیار خوب بوید هالبروک) موفق به فرار می‌شود. مک‌کنا که حالا به جرم مشاهده حمله این فرازمینی به انسان‌ها، پروسه منتقل شدنش به زندان و به انجام رساندن بازجویی‌هایش را طی می‌کند، طی حوادثی که رخ می‌دهند، همراه با گروهی از کهنه‌سربازان ارتش امریکا و یک زیست‌شناس کاربلد که کیسی برنکت نام دارد (با بازی الیویا مان)، تیمی برای مقابله با این شکارچی فرازمینی تشکیل می‌دهند و به جنگ او می‌روند. با اینکه بوید هالبروک نقش کویین مک‌کنا را بسیار خوب ایفا کرده است و نقصی در اجرای وی در موقعیت‌های احساسی، هیجان‌انگیز یا حتی کمدی به چشم نمی‌خورد، فاصله زیادی تا تبدیل شدن به یک قهرمان همانند آرنولد شوارتزنگر در فیلم اول مجموعه دارد. علاوه بر این، شکارچی حضور یافته در فیلم هم به هیچ وجه آن زبدگی و هوشمندی همیشگی در کشتار انسان‌ها به عنوان یک غارتگر را از خود نشان نمی‌دهد. به طوری که می‌توان گفت فیلمنامه فیلم برای حرفه‌ای به تصویر کشیدن این شکارچی به جای اینکه توانایی‌هایش را افزایش دهد و چند اکشن ناب و نوآورانه و پر از هیجان را برای او برنامه‌ریزی کند، شروع به احمق جلوه دادن انسان‌هایی می‌کند که به مبارزه با او می‌روند. اینجاست که اولین نشانه‌ها از سرسری گرفته شدن فیلمنامه‌نویسی اثر کم کم هویدا می‌شوند.
اکشن‌ها و مبارزت و حوادث داستانی فیلم به لطف فیلمنامه پر از ایرادش در کلیشه‌ای‌ترین حالت ممکن خلق شده‌اند.
بازی بسیار خوب تیم هنرپیشه‌های فیلم The Predator تاحدودی توانسته بخشی از نقص‌های فیلمنامه آن را پوشش دهد. برای مثال جیکوب ترمبلی جوان (بازیگر خردسال فیلم موفق Room) را در نقش روری مک‌کنا، پسر کویین در فیلم مشاهده می‌کنیم. پسربچه‌ای بسیار باهوش که شب‌ها در اتاقش به جای بازی با لگوهایش، با سیستم امنیتی ماسک آن شکارچی فضایی ور می‌رود و سعی می‌کند از قابلیت‌هایش سر در بیاورد. این اولین باری نیست که یک کودک نابغه را در یک فیلم سینمایی هالیوودی مشاهده می‌کنیم. برای مثال سال قبل بود که در فیلم Gifted آن دختربچه تیزهوشی را که سخت‌ترین مسائل ریاضی و جبر را مثل آب خوردن حل می‌کرد، مشاهده کردیم. اما تیزهوشی روری در فیلم The Predator به هیچ وجه شبیه نمونه‌ای که در Gifted دیده بودیم نیست. آن دختربچه راجع به مباحثی آگاهی داشت که درباره‌شان مطالعه و تمرین بسیار زیادی کرده بود و شاهد دانایی‌هایی کاملا تجربی توسط او بودیم. اما روری در The Predator ظاهرا نسبت به همه‌چیز علم غیب دارد. طوری که انگار در فیلمنامه لحاظ شده باشد: «روری در فیلم نقش استاد همه‌چی‌دان را ایفا می‌کند و سوالی نیست که پاسخش را بلد نباشد». مثلا ترجمه زبان رمزنگاری شده آن شکارچی فضایی، یکی از موارد پیش پا افتاده‌ای است که روری برای سر در آوردن از آن هیچ زحمتی به خود نداد و به راحتی از پس ترجمه‌اش بر آمد. این اولین جایی نیست که در طول فیلم با تکنیک «سَمبَل‌سازی» فیلمنامه رو به رو می‌شویم و موقعیت‌های بسیار بیشتری هستند که نویسندگان داستان هیچ زحمتی برای افزودن عمق و پیچیدگی داستان به خود نداده‌اند و همه‌چیز را به سر راست‌ترین و ساده‌ترین شکل ممکن بیان کرده‌اند و صاف رفته‌اند سر اصل مطلب.
فقط این بازیگران حاضر در فیلم هستند که به شکل آبرومندانه‌ای عملکردی قابل قبول از خود به جای گذاشته‌اند.
شاید در جواب ایرادهای بالا با خود بگویید که The Predator یک اکشن پاپ کورنی است که می‌خواهیم با تماشایش، 100دقیقه مبارزه و اکشن خالص و ناب تماشا کنیم و با دوستانمان درحال تخمه شکستن پای نمایشگر خوش و بش کنیم. این حرف کاملا صحیح است. اما هنگامی در رابطه با The Predator صدق می‌کند که در طول فیلم حداقل 10دقیقه اکشن ناب و تحسین‌برانگیز داشته باشیم. متاسفانه قبل از تماشای The Predator، عنوانی سرتاسر مبارزه و خونریزی‌ای مثل The Night Comes For Us را تماشا کرده بودم و از همین جهت، اکشن‌های The Predator برایم مسخره‌بازی‌ای بیش نبودند. مبارزاتی که شبیه‌شان را اگر بگویم حداقل صد بار در دیگر فیلم‌های علمی – تخیلی و اکشن تماشا کرده‌ام، اغراق نکرده‌ام. همه این موارد هنگامی آزاردهنده‌تر از همیشه به نظر می‌رسند که فیلم حتی در زمینه جلوه‌های ویژه هم یک پایش می‌لنگد. کافی است تنها یک بار با دقت به اندام بدن آن شکارچی فضایی در روشنایی نگاه کنید تا متوجه مدل‌سازی‌های بی‌کیفیت و انیمیشن‌های آبکی‌اش شوید. هر چه به دقایق پایانی فیلم نزدیک‌تر می‌شویم، تمام این نقاط ضعف‌های فیلم، از ضعف‌های داستانی و فیلمنامه ماستمالی شده‌اش گرفته، تا اکشن‌های بی‌آب و تاب و جلوه‌های ویژه زوار در رفته‌اش؛ دست به دست هم می‌دهند و شدت بیشتری به خود می‌گیرند تا دمار از روزگار طرفداران ناامیدش در بیاورند. از همین جهت اگر از همان دقایق ابتدایی، این ایرادات فیلم توی ذوق‌تان بزنند و نتوانید آن‌ها را نادیده بگیرید، به اتمام رساندن تماشای فیلم برایتان به یک چالش بسیار سخت و طاقت‌فرسا تبدیل می‌شود. به طور کلی فیلم The Predator را می‌توان یکی از غیرضروری‌ترین و سرسری گرفته شده‌ترین دنباله‌های امسال دانست که متاسفانه امضای کارگردان خوش سابقه و موفقی نظیر شین بلک هم پای شناسنامه‌اش به چشم می‌خورد.
نظرات