نقد و بررسی فیلم Venom مطلب ویژه

نقد و بررسی فیلم Venom

فیلم Venom به کارگردانی روبن فلیشر، اثری لایق احترام و دیدنی است که کاملا دین خود را به کاراکتر ونوم از دنیای کمیک‌های ابرقهرمانی مارول ادا می‌کند و این ضدقهرمان تلفیق شده با قهرمان داستان را به نحو احسن برروی پرده‌های نقره‌ای سینما به تصویر می‌کشد. فیلم Venom همانطور که از تریلرهای تبلیغاتی هیجان‌انگیزش وعده داده بودند، اکشنی ابرقهرمانی با مضامین کمدی و اندکی چاشنی ترسناک است که به شکلی دیوانه‌وار، تمام و کمال کاراکترهای ادی براک و ونوم را که حالا با یکدیگر تلفیق شده‌اند، به نمایش می‌گذارد و در این مسیر از پتانسیل شگفت‌انگیز تام هاردی هم سرحد استفاده را می‌برد. سونی با تولید موفقیت‌آمیز و افتخارآفرین فیلم Venom ثابت کرد که نه تنها همچنان می‌توان روی صنف فیلمسازان این ابرکمپانی ژاپنی حساب باز کرد، بلکه باید ارزش ویژه‌ای برای فیلم‌های ژانر ابرقهرمانی‌اش قائل شد. فیلم Venom در به تصویر کشیدن پروتاگونیست دیوانه و تاحدودی شرورش، مسیری را باموفقیت پشت سر می‌گذارد که مجموعه Deadpool فاکس قرن بیستم با شکستی بزرگ آن را نادیده گرفته بود و برای به نمایش درآوردن پروتاگونیستی دیوانه، تنها به نشان دادن حجم زیادی از خشونت‌های پی در پی بسنده کرده بود و به جایش پر بود از کمدی‌های خنده‌داری که در قسمت دوم واقعا بی‌مزه و اعصاب خردکن شده بودند. در ادامه مطلب با ما در بازی‌مگ همراه باشید تا به بررسی فیلم Venom به کارگردانی روبن فلیشر بپردازیم.

تیکه‌های وقت و بی‌وقتی که ونوم به ادی می‌اندازد و حسابی اعصابش را به هم می‌ریزد، بامزه‌ترین و خواستنی‌ترین لحظات فیلم Venom هستند.

روبن فلیشر که اکشن‌های پرطرفدار و محبوبی مثل Zombieland و Gangster Squad را ساخته است و عنوانی مورد انتظار نظیر Zombieland 2 را در برنامه کاری سال 2019 خود دارد، فیلم Venom را با موفقیت‌های فراوان به یکی از درخشان‌ترین برگ‌های کارنامه پر از فیلمش تبدیل کرده است و باید به او برای خلق چنین فیلم سرگرم‌کننده و خوش‌ساختی خسته‌ نباشید گفت. فیلمی که بیشتر از هر فیلمباز اکشن‌دوستی، طرفداران دوآتشه ابرشرور ونوم را سر ذوق آورد و خوشبختانه قرار است در قالب حداقل یک دنباله دیگر هم ادامه پیدا کند. فیلم Venom به عنوان یک داستان مبدا، ماجرای مبتلا شدن ادی براک (با بازی ستودنی تام هاردی) به انگل عجیب و غریبش را تعریف می‌کند. جایی که ادی با یک سهل‌انگاری کوچک و اعتماد به حس کنجکاوی‌اش، هم شغلش را از دست داده و هم درست مدتی پیش از عروسی‌اش، از نامزدش جدا شده است! حالا او یک فرد تنها و گوشه‌گیر است که تمام این اتفاقات بد اخیر را از چشم دریک، رئیس انجمن بزرگ Life Foundation (بنیان زندگی) می‌بیند. دریک کسی بود که ادی را بیکار کرد و بهانه‌ی جدا شدن نامزدش از او شد. ادی هم که حالا تمام رویاهایش نقشه برآب شده‌، می‌خواهد از دریک و انجمن بزرگ تحت‌الامرش انتقام بگیرد و ماموریت ناتمامش را که فاش کردن حقایق پشت پرده این انجمن است، به اتمام برساند. خلاصه سرتان را درد نیاورم، نیم ساعت اولیه فیلم که تمام می‌شود، وارد فاز اصلی فیلم Venom می‌شویم و فیلم کم کم اولین دیوانه‌بازی‌هایش را رو می‌کند. دیوانه‌بازی‌هایی که متاسفانه به مزاج خیلی‌ها خوش نیامده است و عده‌ای آن را نامتقارن، بلاتکلیف یا حتی فاجعه می‌نامند. اما حقیقتا Venom همان چیزی است که به عنوان یک فیلم اختصاصی کلاسیک ونوم، باید باشد. اثری نامتقارن، پر از التهاب و جوی متشنج و مضطرب که گاهی می‌توان آن را یک فاجعه تمام عیار نامید!

پرداختن به نیمچه داستان‌های جانبی، جای زیادی در فیلم ندارد. با اینکه ونوم هم مانند ددپول پتانسیل زیادی برای سکانس‌های این چنینی داشت.

ونوم یکی از عجیب‌ترین و پیچیده‌ترین ابرکاراکترهای دنیای کمیک‌های مارول است. او در واقع یک سیمبیوت است. گونه‌ای بسیار دور از موجوداتی با ظاهری غیرثابت و ناملموس که همانند مایع، شکل ظرفی را به خود می‌گیرند که در آن ریخته می‌شوند. سیمبیوت‌ها در حالت عادی قادر به استفاده از قدرت‌های خود نیستند و حتی نمی‌توانند شکل یک جاندار مشخص را به خود بگیرند. از همین جهت برای زندگی کردن و برقراری تعامل با محیط اطرافشان به یک بدن میزبان نیاز دارند. اما جالب اینجاست که هر بدنی قادر به میزبانی یک سیمبیوت نیست. زیرا ممکن است درصورت غیر همسان‌سازی و عدم همزیستی سیمبیوت با بدن میزبان، شروع به خوردن اعضای مختلف آن بدن کند و موجب کشته شدن فرد مذکور و در امتداد آن، نابودی خود شود. زیرا مهم‌ترین شرط زنده ماندن یک سیمبیوت در بدن یک جاندار دیگر، زنده بودن فرد میزبان یا انتقال به یک بدن میزبان دیگر است. ونوم، سیمبیوت اصلی فیلم، به طور اتفاقی وارد بدن ادی براک می‌شود و دست بر قضا، رابطه بسیار خوبی با او برقرار می‌کند. تام هاردی، بازیگر نقش ادی براک، گویا تنها برای بازی در همین نقش (و البته نقش مکس دیوانه در Mad Max: Fury Road) زاده شده است. او کاملا در بطن نقش یک فرد آلوده به سمی بسیار خطرناک در حد و اندازه ابرویروسی مثل ونوم، فرو رفته است و دیالوگ‌هایش را به شکلی استادانه، حتی بسیار بیمارگونه‌تر از یک معتاد درحال مرگ بیان می‌کند. میمیک‌های حرفه‌ای و جزئی صورت و بادی لنگویج بسیار هوشمندانه تام هاردی – که البته ممکن است به لطف فیلمنامه خوب اثر میسر شده باشند، اما بهرحال به خوبی از پس ادای بدون نقص آن‌ها برآمده است – در کنار فیلمبرداری بسیار خوب سکانس‌های حساس فیلم، ترکیبی دیوانه‌کننده و درخور نام Venom را تشکیل داده‌اند. برای مثال سکانس‌های مربوط به دقایق ابتدایی ورود ونوم به داخل بدن ادی را می‌توان جزو بهترین و خوش‌ساخت‌ترین دقایق فیلم Venom دانست. حرکت مضطربانه و لرزش‌های تکان‌دهنده دوربین در این سکانس‌ها، در کنار بازی تحسین‌برانگیز و محشر تام هاردی در نقش براک - که در این قسمت تازه متوجه بروز تغییراتی در بدن و ذهنش شده اما هنوز دوهزاری‌اش جا نیفتاده است – به همراه اندکی چاشنی طنز و صحبت‌های ناگهانی و مزه‌پرانی‌های عالی ونوم، ترکیبی هیجان‌انگیز و واقعا شگفت‌انگیز را تشکیل داده‌اند.

پروسه آشنا شدن ادی براک با ونوم و کنار آمدنشان با یکدیگر، یکی دیگر از جذابیت‌های ویژه فیلم Venom است و شامل چندتا از بهترین سکانس‌های فیلم می‌شود.

فیلم Venom با تمامی این تعاریف، نقص‌هایی هم دارد و نمی‌توان آن را یک اثر کاملا بدون نقص دانست. خلق آنتاگونیست‌هایی جذاب و ترسناک در فیلمی که شخصیت اصلی‌ داستانش، خود یک ابرشرور درست و حسابی است، خیلی دیوانه‌وار به نظر می‌رسد و متاسفانه روبن فلیشر و تیم فیلمسازی‌اش در استودیوی کلمبیا پیکچرز در این زمینه به موفقیت نرسیده‌اند. عده‌ای اشتباها دریک را آنتاگونیست اصلی فیلم Venom می‌دانند، اما در واقع او تنها یکی از آدم بدهای کاریزماتیک داخل داستان است که ادی براک حسابی با او مشکل دارد. آنتاگونیست اصلی فیلم که انتظار می‌رود در پایان فیلم با خود ونوم گلاویز شود، ریوت (Riot) است. همان سیمبیوتی که در سکانس مقدمه فیلم از راکت سقوط کرده انجمن Life Foundation جان سالم به در می‌برد و در طول فیلم تنها از بدنی به بدن دیگر جا به جا می‌شود. سناریوی فیلم به داستان، اجازه پرداختن بیشتر به ریوت را نمی‌دهد و جز توضیحات کوتاه و مختصری که ونوم درباره‌اش به ادی می‌دهد، چیز دیگری از او نمی‌دانیم. با اینکه ریوت پتانسیل خوبی داشت و می‌توانست داستان فیلم، به ویژه حوادث انتهایی‌اش را به مراتب جذاب‌تر کند.

انتخاب تام هاردی برای ایفای نقش ادی براک، اولین تصمیم درستی بود که سونی برای فیلم Venom گرفته است. اما کاش در انتخاب یک آنتاگونیست ایده‌آل هم اینگونه سجنیده تصمیم می‌گرفت.

فیلم Venom در حقیقت اولین فیلم سینمایی ابرقهرمانی ساخته شده از روی کمیک‌های مارول است که به طور اختصاصی در رابطه با یکی از ابرشرورهای مهم و پرطرفدار دنیای این کمیک‌ها ساخته شده و با عملکرد امیدوارکننده خود ثابت می‌کند دنیای ابرقهرمانان کمیک‌های مارول پتانسیل بسیار زیادی برای تولید فیلم‌های اختصاصی در رابطه با ابرشرورها و ویلن‌های پرطرفدارش دارد. فیلم Venom شاید نتوانست آنطور که شایسته‌اش بود، از سوی منتقدین با استقبال مثبت و خوبی رو به رو شود و اغلب شاهد انتشار نقدهای کوبنده و نمرات پایین برای این فیلم بودیم. اما به نظرم هیچ یک از این نقدهای منفی، چیزی از ارزش‌های فیلم Venom با آن شخصیت اصلی دیوانه و عملکرد درخشان تام هاردی، کم نمی‌کند. این فیلم همچنان در سینماهای جهان درحال اکران است و فروش بسیار خوبی را تجربه می‌کند، بنظر سونی برنامه ویژه‌ای برای تولید دنباله‌های بیشتر در آینده برای آن به عنوان دنیای سینمایی ویلن‌های مردعنکبوتی دارد و امینم هم آهنگ اختصاصی‌اش درباره ونوم را در بالاترین نقطه برج Empire States اجرا می‌کند. با هر ماشین‌حسابی که جمع می‌بندم، فیلم Venom یکی از اکشن‌های ابرقهرمانی خوب امسال است که با چاشنی‌های کمدی و بعضا ترسناکش، حسابی بیننده‌اش را جذب ونوم و ادی براک می‌کند و بهترین لحظات سینمایی طرفداران این کاراکترها را برایشان رقم می‌زند.