دیوید آیر (David Ayer) فیلم‌ساز خلاق و جسوری است و این خلاقیت و جسارتش را به خوبی در نگارش فیلم‌نامه روز تمرین (The Training Day) و در کارگردانی فیلم کم هزینه آخرین گشت (End of Watch) می‌توان درک و مشاهده کرد. متأسفانه پس از شکست دیوید آیر در تولید یک اثر درخور ابرقهرمانی (منظورم فیلم Suicide Squad است!)، فیلم‌ساز دچار بحران هویت و عدم شناخت دغدغه سینمایی‌اش شد؛ بحرانی که به وضوح در کارگردانی پر ایراد او در فیلم درخشان (Bright) و فیلم نامه ضعیفش در فیلم خرابکاری (Sabotage) دیده می‌شدند. تریلر تازه‌ترین فیلم دیوید آیر با نام جمع کننده مالیات (The Tax Collector) نشان می‌داد که آیر قصد دارد بار دیگر مخاطب را به آن فضای واقع‌گرایانه فیلم End of Watch ببرد ولی فیلم صرفاً یک اثر اکشن توخالی و کلیشه‌ای است که تمام شخصیت‌ها را در حمام خون غرق می‌کند. با بازی مگ همراه باشید.
داستان فیلم درباره دیوید (با بازی بابی سوتو) است که از سوی عموی خود دستور می‌گیرد که از خلافکاران لاتین تبار شهر لس آنجلس مالیات بگیرد. دیوید یک همکار با شخصیتی شبه کاریزماتیک با نام کریپر (با بازی شایا لباف) دارد که معمولاً کار تمیزکاری و کشتن افراد سودجو را برعهده دارد. روند فعالیت دیوید و کریپر با آمدن یک رقیب از کارتل مکزیک با نام کانخو (با بازی خوزه مارتین) گره می‌خورد که در ادامه منجر به کشته شدن تک تک اعضای گروه دیوید و به خطر افتادن جان خانواده‌اش می‌شود.
The Tax Collector از همان شروع فیلم ادعا می‌کند که پیرامون مضامینی چون عشق، افتخار، وفاداری و خانواده است ولی هرگز آیر به آن سطحی نمی‌رسد که تمام این مضامین را به خوبی به بیننده القا کند. تمام این مضامین در حد تصاویر کاریکاتوریستی و کلیشه‌ای نمایان می‌شود که کما و بیش در سریال‌های سطح پایین اسپانیایی و فیلم‌های درجه دو شبکه‌های نمایشی هالیوودی دیده بودیم. پس آیر در انتقال چنین مضامین مهمی که به نظر می‌آید دغدغه اصلی فیلم سازی اوست، شکست می‌خورد و به جای آن یک زندگی خشونت بار و آمیخته‌ای از خون، انتقام، قتل و کشتار از جامعه لاتین تبار شهر لس آنجلس به نمایش می‌گذارد. چیزی که هرگز ابزاری برای قصه گویی به شمار نمی‌آید و بیشتر به درد فضای خونین و مفرح بازی‌های کامپیوتری می‌خورد.
شخصیت‌های فیلم با نبود بک گراند و شخصیت پردازی درست در فیلم می‌آیند و می‌روند؛ قطعاً بدترین بخش غیرقابل تحمل فیلم پروتاگونیست قصه است که با بازی بسیار مصنوعی بابی سوتو (Bobby Soto) به انحطاط کشیده می‌شود. احساسی که به خانواده‌اش دارد و اخلاقی که در محیط کسب و کارش از خود نشان می‌دهد، کاملاً در تضاد هستند. شاید بهترین مثال برای مقابله با چنین تضاد فاحش، شخصیت افسانه‌ای تونی سوپرانو (Tony Soprano) در سریال خانواده سوپرانو (The Sopranos) باشد که دیوید چیس (David Chase) با ظرافت، تعادلی منطقی و درست از زندگی یک فرد خلافکار و خانواده دوست را به تصویر می‌کشاند. بی شک چیزی که در تریلر پیش از انتشار فیلم مخاطبان را به خود جذب کرده بود، حضور به ظاهر متفاوت شایا لباف (Shia LaBeouf) در فیلم بود که گویاست برای این اثر تمام بدن خود را خالکوبی کرده بود. متاسفانه بخاطر شخصیت پردازی توخالی و مقوایی کریپر، بازی لباف به چشم نمی‌آید و صرفاً یک تیپ متفاوت دارد که می‌توانیم می گوییم که همین تیپ را از شخصیت فلیکس گایاردو(Felix Gallardo) با بازی دیگو لونا (Diego Luna) در سریال نارکوها: مکزیک (Narcos: Mexico) نیز تقلید کرده است. با توجه به حواشی که پیرامون خالکوبی لباف در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده بود، تنها در ظرف سه ثانیه، آن هم در نمایی بسیار نادرست و بد از خالکوبی وی در فیلم مشاهده می‌کنیم که چندان مورد قبول مخاطب قرار نمی‌گیرد.
سکانس‌های اکشن فیلم با توجه به ساخته‌های قبلی آیر در سطح بسیار پایینی قرار دارند. سکانس‌هایی که نه نفس گیر هستند و نه جذاب. زاویه بد دوربین با پاشیدن اغراق گونه خون افراد تصاویر را مبتذل می‌کند و حرکات بازیگران فیلم در این سکانس ها کاملاً مصنوعی و کارتونی از آب در آمدند. مبارزه پایانی دیوید با کانخو و آن حرکتی که دیوید برای کشتن کانخو انجام می‌دهد، نه تنها با عقل جور در نمی‌آید بلکه با فلش بکی که از پلان حضور دیوید در کلاس‌های آموزشی رزمی نشان می‌دهد، در تناقض است. پایان فیلم The Tax Collector به گونه‌ای طراحی شده است که گویاست دیوید آیر قصد دارد دنباله‌ای برای این اثر ضعیف بسازد که به نظرم باید ساخت این دنباله را از ذهن خود بیرون کند.
فیلم The Tax Collector یک اثر 95 دقیقه ای توهین کننده است که قصه ندارد و به جای قصه گویی صرفا حمام خونی از قتل و کشتار را به مخاطب نشان می‌دهد. اثری که بسیار غیر واقعی و بیشتر مناسب فضای بازی‌های کامپیوتری عصر نوین است.
نظرات